"Everything I do now has a sharper pleasure to it. I've lived a fuller life than most people could in two. If I go now, I've got a good education, I've lived on three continents, and I've played music with a bunch of immortal blues players. I've fought in a war and against a war. I've seen an awful lot and I've done an awful lot. If my plane went down tomorrow, I'd go out on top."

William Homans aka Watermelon Slim is voor zijn nieuwste CD, “Escape From the Chicken Coop” terug in zijn huid gekropen van trucker, de job die hij, in een nog recent verleden, uitvoerdde gedurende bijna dertig jaar.

Onmiddellijk na zijn ‘tour of duty’ in Vietnam, waar hij gewond werd, maar nog tijdens zijn dienstplicht, bracht William de LP “Merry Airbrakes” uit. Dat was in 1973 en daarmee was hij de eerste Viet-veteraan die het aandurfde om zijn anti-oorlog gevoelens, preciezer gezegd zijn protest tegen de Amerikaanse inmenging in Vietnam met zijn talloze nutteloze slachtoffers, te uiten via muziek.

Daarna liet hij de muziek gedurende dertig jaar voor wat ze is, en oefende twaalf stielen uit, met de spreekwoordelijke dertien ongelukken, vorkliftchauffeur, houtzager, begrafenisondernemer, brandhoutverkoper, kleine crimineel en meloenboer (vanwaar zijn nickname) in Oklahoma waar hij woont. Maar hoofdzakelijk sleet hij zijn dagen in de cabine van een truck, nu eens met enkele tonnen meloenen, dan weer met gevaarlijk afval of een lading honderden kakelende kippen (vanwaar de titel van zijn hier besproken album). Tussendoor wist hij ook nog enkele graduaties en een master degree te behalen aan de universiteit.

In 2003, na een bijna fatale hartaanval, besloot Watermelon Slim het leven anders aan te pakken en begon terug muziek te maken. Een liefde die hij nooit had laten vallen, want nagenoeg al zijn songs ontstonden destijds in zijn vrachtwagencabine, achter het stuur en om zichzelf wakker te houden. En of ik dat gevoel ken. “Big Shoes To Fill” werd de eerste van een reeks van zes CD’s en één DVD in even zoveel jaar. Elk jaar een nieuw album, tussen het vele toeren door in de States en Europa, van een rustigere aanpak gesproken kan dit wel tellen.

Wie de gelegenheid heeft gehad om een gesprek aan te knopen met mister Homans zal het beamen, de man is een bizarre figuur. Zeer innemend en aangenaam in de omgang, maar soms dwalen zijn gedachten af naar andere oorden. Hij getuigt van een zekere erudietie, maar zijn ordening van zaken verschilt van de onze. Kortom, hij is een geniaal warhoofd, een verstrooide professor.
Maar zijn shows denderen er op los, hebben vaart, ook al komen de nummers laidback over, net zoals trucks een vaart halen, ook al zit hun chauffeur super ontspannen achter het stuurwiel. Tenslotte is Slim een Okie net als J.J.Cale en die hebben een patent op het achterover liggende spelen.

Dit ervaren we ook met zijn nieuwste album. Laidback with drive. Watermelon is gaan grasduinen in de country music om een set van dertien truckdrivin’ songs bijeen te sprokkelen. Hij vond er twee bij Roy Acuff, de ouwe country-rot. “Wreck on the Highway” en “Hank Williams Wrote My Life”, ik moet hier geen tekeningske bij maken zeker ? “The Way I Am” leende hij van Sonny Throckmorton, en aan de lyrics moest hij niet sleutelen om ze bij zijn persoon te laten passen. De overige tien nummers schreef hij zelf, dat was makkelijker dan er tien te zoeken die in zijn kraam pasten. Met de twee openers “Caterpillar Whine” en “Skinny Women and Fat Cigars” heeft Slim ons afgelopen seizoen al herhaalde malen laten kennismaken, in geur en kleur, tijdens zijn Belgische tournée. Ik ruik z’n vette sigaar nog steeds die hij hierbij opstak.Voor het duette in “You See Me Like I See You” had William in zijn truck Dolly Parton voor ogen, maar die was niet vrij op het ogenblik van de opnamen, dus werd het Jenny Littleton die alleszins qua stem op haar rondborstige voorbeeld gelijkt. Tevens bewijst hij met dit nummer dat hij het country-idioom als zanger/muzikant/songschrijver perfect onder de knie heeft. Zowel de classical als de alternative country, luister bvb naar “Should Have Done More” voor dat laatste.

Watermelon Slim is pas sinds 2003 met zijn tweede leven als beroepsmuzikant begonnen, maar als je ziet wat hij in die luttele zes jaar heeft gepresteerd, en dan met deze merkwaardige laatste CD als voorlopige topping, denk ik dat we nog heel wat van deze wereldwijze en tegelijk wereldvreemde artiest kunnen verwachten.

De band :
Watermelon Slim - Vocals, harmonica, bass harmonica, slide guitar, dobro.
Jenny Littleton - Vocals.
Verlon Thompson - Vocals.
Miles Wilkinson - Vocals.
Suzi Ragsdale - Vocals.
Gary Nicholson - Electric, resonator & acoustic guitars.
Steven Mackey - Electric bass guitar.
Kenny Greenberg - Electric guitars.
Stuart Duncan - Fiddle, twin fiddles.
Paul Franklin - Steel guitar.
Darrell Scott - Acoustic guitar, mandolin.
Rob McNeily - Electric guitar.
Rob Neiley - Electric guitar.
Charlie Chadwick - Upright bass.
Kevin McKendree – Grand piano, Wurlitzer, Hammond B-3 organ and keyboards.
Lynn Williams - Drums.
Kevin Malone - Drums.

witteMVS